مادر
شانه‏هايت، ستون محکمي است پناهگاه امن خانه را.
دست در دستانم که مي‏گذاري، خون گرم آرامش، در کوچه رگ‏هايم مي‏دود.
در برابر توفان‏هاي بي‏رحم زندگي مي‏ايستي؛ آن‏چنان‏که گويي هر روز از گفت‏وگوي کوهستان‏ها باز مي‏آيي.